Στην τηλεόραση έχετε συνυπογράψει μερικές από τις πιο δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές . Σας λείπει σήμερα που ήρθαν τα πάνω –κάτω στο τηλεοπτικό τοπίο;
Ζούμε στην εποχή του μετά σοκ. Ο ασθενής δεν έχει συνέλθει ακόμα. Απλά άνοιξε τα μάτια του. Δεν έχει σηκωθεί από το κρεβάτι. Δεν έχει ακόμα δυνάμεις. Απλά αραιώσαν οι συγγενείς με τις επισκέψεις τους που τον ζάλιζαν και πλέον αποφασίζει για την επόμενη μέρα που θα καταλήξει και που θα πάει. Σίγουρα είναι χαρούμενος που είναι ζωντανός και η ζωή είναι μπροστά.
Πώς είναι οι σχέσεις με τον Αλέξανδρο Ρήγα;
Του οφείλω που μου έδειξε νέες θάλασσες που δεν ήξερα ότι υπήρχαν. Ταξιδέψαμε μαζί για πολλές λεύγες. Μπουρίνια ζήσαμε, λαδιές χαρήκαμε, αλλά πάντα ταξιδεύαμε ατελείωτα, ασταμάτητα πάντα στην ίδια πορεία κι ας βλέπαμε άλλα σημεία του ορίζοντα. Κατεβήκαμε σ ένα λιμάνι για να ξεθολώσουμε από την τόση συνύπαρξη για να δούμε και άλλους ανθρώπους. Μετά την νύχτα και το ξεφάντωμα, ανεβήκαμε σε άλλα πλοία και συνεχίζουμε το ταξίδι. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, με ανεξίτηλες μνήμες και έχοντας για αυτόν μέσα μου από μένα με μεγάλα δείγματα ευγνωμοσύνης. Όμως το ταξίδι συνεχίζεται.
Είσθε πατέρας δυο παιδιών από το γάμο σας με τη Μάγδα Πένσου. Τρέμετε για το μέλλον των απογόνων σας, όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση;
Οι εποχές ήταν πάντα κακές. Οι κοινωνίες φτιάχτηκαν από τις σπηλιές ακόμα πάνω στο λάθος στο φόβο και στη ανθρώπινη ιδιοτελή φύση. Θάνατος. Πόλεμος. Ανέχεια. Καταστροφή ήταν το σκηνικό που παίχτηκε πάντα η ιστορία του είδους μας. Απλά έχουμε γίνει πολύ μαλθακοί και τα παίρνουμε σοβαρότερα από όσο είναι. Το θέμα μου πλέον είναι σε ποια χέρια μεγαλώνουν τα παιδιά, εκεί είναι ο τρόμος μου! τα παιδιά που μεγαλώνουν στον αυτόματο. Παρκαρισμένα σε smartphones από μανάδες που ακκίζονται στα social και έχουν προτεραιότητα τα like διαφόρων κλαρινογαμπρών από τα likes των παιδιών τους. Και από πατεράδες που ενδύονται το μανδύα του πηδήχτουλα και τα παιδιά τους είναι ένα αναγκαίο κακό. Το χάλι μιας αυτάρεσκης και εγωιστικής εποχής τρέμω όχι τη εποχή.
Έχετε μιλήσει δημόσια για την κατάθλιψη που αντιμετωπίσατε προ κρίσης , που παραλίγο να σας οδηγήσει στην αυτοχειρία όπως έχετε ομολογήσει, ένα ψυχολογικό πρόβλημα, που βασανίζει όλο και περισσότερους ανθρώπους στην εποχή μας. Πώς αντιμετωπίσατε την κατάστασή σας και τι θα συμβουλεύατε όλους αυτούς που αγωνίζονται να ξεφύγουν από τις δαγκάνες αυτού του τέρατος;
Στην Ελλάδα έχουμε το κόμπλεξ και το σύνδρομο να δείχνουμε σαν σταρ του ίνσταγκραμ και να μην αποδεχόμαστε να μιλήσουμε για τις γκρίζες μας ζώνες, οπότε η ομολογία της κατάθλιψης μας σπάει την εικόνα (τύφλα μας). Έτσι αφήνουμε το τέρας να τρώει κάθε μέρα και λίγο μέχρι που θα χωράμε στη μικρή εικόνα του ίνσταγκραμ και να έχουμε χάσει τον εαυτό μας. Αν δεν μιλάς (με ειδικούς) για το εσωτερικό θηρίο που σε τρώει. Αν δεν βρίσκεις συντρόφους να σου γιάνουν τις καθημερινές πληγές και να δείχνουν κατανόηση. Αν δεν ομολογήσεις στον εαυτό σου ότι είσαι στο πρόβλημα. Δυστυχώς η κατάληξη είναι γνωστή. Αν σπάσουμε την «τελειότητα» μας έχουμε κάνει το πρώτο βήμα για να βγούμε από την τρύπα. Όταν μίλησα για τη κατάθλιψη ή και την παρορμητική εκείνη απόπειρα, δεν το κάνα για να δεχτώ συμπάθεια και προσοχή. Το ζητούμενό μου ήταν να παρασύρω να το κάνουν κι άλλοι για να δεχτούν την απαραίτητη βοήθεια και για μένα ήταν η πρώτη θαρραλέα κίνηση προς την αντιμετώπισή της. Αν δεν δεις τον εαυτό σου στο καθρέπτη του άλλου άκρη δεν βγάζεις. Ο δικός σου σ’ έχει συνηθίσει και σε βλέπει όπως θες.
Επισκέπτεστε συχνά το ‘Αγιο Όρος. Ποια είναι η σχέση σας με το Θεό;
Το έχω κόψει εδώ και καιρό. Η άνοδός μου τότε στο Όρος είχε να κάνει με τη αναζήτηση του κυττάρου του Θεού μέσα μου. Αναζητούσα τη γνώση και το φως που υποσχότανε ο χριστιανισμός. Πίστευα ότι ήμουνα άτυχος γιατί συναντούσα συμπυκνωμένα όλες τις παθογένειες του έξω κόσμου σε τέσσερις μυρωδάτους από λιβάνι τοίχους. Μετά από αρκετή περιπλάνηση κατάλαβα ότι η ιεροσύνη και πιθανώς ο Θεός είναι αλλού. Είναι απ τα ζητήματα που έχω αφήσει για τα ύστερά μου. Τώρα πρέπει να αγωνιστώ χωρίς τη βοήθειά του. Σ΄ ένα θεατρικό μου που θα ανεβεί μέχρι το Πάσχα υπάρχει μια ατάκα που λέει: «ο θεός υπάρχει είναι παντού αλλά όχι για όλους».
Από τα όνειρά σας αντλείτε δημιουργική έμπνευση;
Τα όνειρα είναι η βασιλική οδός του ασυνειδήτου που λέει και ο Φρόιντ. Πέρασα εδώ και δυο χρόνια μια πολύ επίπονη και επώδυνη περίοδο στα προσωπικά μου, έσκαψα πολύ μέσα στα διάφορα δωμάτια του υποσυνείδητου και του ασυνειδήτου για να βρω τις δικές μου ευθύνες. Η προβολή πνιγότανε κάθε βράδυ στους ταραγμένους ύπνους μου. Απ’ όλες αυτές τις «ταινίες» μερικές σκηνές τις θυμάμαι πολύ έντονα. Και επειδή είμαι και ρακοσυλλέκτης και πετάω δύσκολα πράγματα, αποφάσισα να μη τα κρύψω κάπου, αλλά να γίνουν αργά και εικόνες. Τελικά κατέληξα, ότι όλα στη ζωή μου γίνονται για να μη σταματήσω να παράγω παραμύθια.
Έχετε κάποιο έργο στα σκαριά;
Είναι μια πολύ παραγωγική περίοδος. Συζητάω για να γίνει τηλεοπτική σειρά το βιβλίο που έγραψα με την Κατερίνα Γιατζόγλου, το «Καμία σχέση». Είναι δυο θεατρικά που θα προλάβουν να ανεβούν πριν το Πάσχα. Έχω σχέδια για επιθεώρηση το καλοκαίρι και μια περιοδεία. Τελειώνω ένα παιδικό βιβλίο που συνυπογράφω με τον έρωτα της ζωής μου τον Απόλλωνα τον μεγάλο μου γιο (ο μικρός ο Πάρις είναι η καψούρα μου και έτσι ονόμασα και τον ήρωα του βιβλίου μου). Υπάρχει τέλος μια ταινία τελειωμένη, που περιμένει να μπει στη παραγωγή και μια ακόμα που μου έχει βγάλει το λάδι όχι από έμπνευση και ιδέα, αλλά από διάφορες αναποδιές που την καθυστερούν.
Τι είναι το νέο σας βιβλίο, το «Καμία σχέση…»;
Πάντα είχα μια αδυναμία στο υπέροχο θηλυκό είδος. Όχι μόνο σε ερωτικό επίπεδο. Όλες οι φίλες μου ήταν γυναίκες πάντα. Όπου κατάλαβα, ότι εκεί βρήκα περισσότερα «ανδράκια» από τις ομόφυλες σχέσεις μου. Εκεί λοιπόν διαπίστωσα το προφανές. Ό,τι ζούμε σε σχέσεις που έχουμε άλλη θεώρηση για τα πράγματα. Ό,τι δεν βρισκόμαστε ποτέ στο ίδιο γήπεδο. Ότι ζούμε άλλα αντί άλλων. Έψαχνα για 20 χρόνια τη γυναίκα γραφιά για να μοιραστώ μια ιστορία ιδωμένη από τη προσωπική ματιά του κάθε φύλου.
Η Κατερίνα ήταν φιλαράκι-ανδράκι για πολλά χρόνια. Η απόφαση να την εμπιστευτώ ήταν παρορμητική και η πρόταση έγινε με τη ίδια παρορμητικότητα αποδεκτή. Φτάσαμε και οι δυο σε μια ηλικία που έχουμε φάει καντάρια λάσπη από τις σχέσεις και δεν πιστεύουμε πλέον στα θαύματα, αρά είμαστε σε θέση βετεράνοι. Και έτσι προέκυψε μια αληθινή ξεκαρδιστική ιστορία με πικρό χιούμορ και γλυκές καταστάσεις. Το καταδιασκέδασα και το αγάπησα. Και σ αυτή τη φάση αυτοψυχαναλύθηκα και με είδα στη σημερινή μου εικόνα. Και χαίρομαι, διότι αυτό που είδα μου άρεσε πολύ. Μέσα από αυτό το βιβλίο άρχισα να με αγαπάω ξανά!
Είσθε αισιόδοξος για το μέλλον της χώρας; Πιστεύετε ότι θα βγούμε από το σκοτεινό τούνελ που μας έριξαν οι πολιτικοί, οι δανειστές και οι ξένοι τοκογλύφοι;
Δεν θέλω να γίνω Κασσάνδρα. Αλλά το παιχνίδι έχει τελειώσει εδώ και καιρό. Όχι μόνο για μας αλλά για όλη τη σαπίλα που λέγεται Ευρώπη. Μέχρι το τέλος του 2020 θα έχουν αλλάξει τα πάντα. Έρχονται ζοφερές μέρες. Το θρίλερ δεν το έχουμε δει ακόμα. Το χειρότερο είναι ότι σε παγκόσμιο επίπεδο η εξουσία και οι αποφάσεις είναι στα χέρια των μεγαλύτερων σαλτιμπάγκων που γνώρισε η ανθρωπότητα. Η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη!
Με την ευκαιρία των εορτών, τί εύχεστε να φέρει στην Ελλάδα και στους Έλληνες το νέο έτος;
Έχω παύσει να κάνω ευχές και να περιμένω δώρα. Θέλω όχι για να πρωτοτυπήσω, αυτή τη χρονιά που έρχεται να μη μου φέρει τίποτα, αλλά να μη μου πάρει κιόλας. Μια ευχή προσωπική θα είναι να έχω τα αγόρια μου πάλι κοντά μου. Ξέρω, ότι μια καθημερινή τους αγκαλιά και όχι μια στις τόσες, θα μου έδινε πάλι το δώρο της ζωής!!
