«Αίγυπτος: Απόρροια του Αρχαίου Ελληνο-Πελασγικού Πολιτισμού», (Μέρος 5ον), γράφει ο Μιχάλης Μπατής

Κατόπιν των δημοσιεύσεων της ιστορικής μελέτης με τον τίτλο: «Τα Αριμάσπεια Έπη» σε δέκα (10) συνέχειες, του Αριστέα Προκονήσιου, αλλάκαι της «Ελληνοπελασγικής Προέλευσης των Σουμερίων», έρευνας μελέτης σε, επίσης, τέσσερα (4) ιστορικά άρθρα, θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας στα βάθη των ιστορικών χρόνων και στην αδιάψευστη αλήθεια με την παράθεση αποδεικτικών στοιχείων περί της προϊστορικής, οικιστικής και πολιτισμικής επεκτάσεως των Ελλήνων προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντος.

Στην καινούργια ιστορική έρευνα μου παραθέτω τα αποδεικτικά στοιχεία για την προς Νότο προϊστορική και πολιτισμική επέκταση των Ελλήνων και δη προς Αίγυπτο και Λιβύη.

Διαβάστε το Πρώτο Μέρος: «Αίγυπτος: Απόρροια του Αρχαίου, Ελληνο-Πελασγικού Πολιτισμού» (εδώ), το Δεύτερο Μέρος: «Η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία ομιλεί περί της προϊστορικής Ελληνικότητας της Αιγύπτου» (εδώ), το Τρίτο Μέρος (εδώ)και το Τέταρτο Μέρος (εδώ).

Η Μεγάλη Πυραμίδα της Αιγύπτου και η Σφίγγα

Αρκετοί αρχαιολόγοι, ερευνητές και συγγραφείς, έχουν διατυπώσει άπειρες φορές τα παραπάνω ερωτήματα σχετικά με τις πυραμίδες της Αιγύπτου. Τα πράγματα ίσως είναι πολύ πιο πολύπλοκα απ' ότι αρχικά φαίνεται. Και ξεκινάω με το πρώτο ερώτημα: πότε πραγματικά κατασκευάστηκαν; Πολλοί ερευνητές πιστεύουν πως οι πυραμίδες (μαζί με την Σφίγγα) κατασκευάστηκαν γύρω στο 2.800 π.Χ. και από τις δυναστείες των Φαραώ. Είναι όμως έτσι; Μάλλον όχι, αφού πλήθος από ευρήματα και αποκαλύψεις, μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως οι πυραμίδες είναι παλαιότερες απ' όσο νομίζουμε.

α) Η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας με όλα τα αστρονο­μικά, μαθηματικά και ενεργειακά δεδομένα της, έχει ως σημείο αναφοράς τον προκατακλυσμιαίο, ελληνικό πολιτισμό και τις υπερεξελιγμένες γνώσεις του, καταλήγει η Ιουλία Πιτσούλη. Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουν επίσης, πολλοί μελετητές αλλά και ιστορικοί, όπως ο Άραβας Ιμπ Μπαλούσι, που βεβαιώνει ότι η Μεγάλη Πυραμίδα βασίστηκε σε σχέδια του Έλληνα Ερμή του Τρισμέγιστου και προορισμός της ήταν η διαφύλαξη της γνώσης εν όψει του επερχόμενου κατακλυσμού, που οι τότε σοφοί είχαν προβλέψει.

Κατ' αρχήν αξίζει να αναφερθεί ότι σε κανένα κείμενο των Αιγυπτίων, δεν αναφέρεται τίποτα για τον τρόπο κατασκευής των πυραμίδων. Οι Αιγύπτιοι - αν υποθέσουμε πως ήταν οι κατασκευαστές - δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τον τρόπο κατασκευής των πυραμίδων; Προσωπική μου γνώμη είναι πως δεν μπορούσαν να τον εξηγήσουν, αφού οι πυραμίδες προϋπήρχαν των Αιγυπτίων όπως αναφέρει και ο Ηρόδοτος.

Υπάρχει διασύνδεση των πυραμίδων της Αιγύπτου με τις πυραμίδες που υπάρχουν στην Ελλάδα Η Ελλάς είναι κατάσπαρτη από πυραμίδες, γεγο­νός το οποίο αποκρύπτεται και δεν προβάλλεται και από συγχρόνους ιστορικούς, Οι Ελληνικές πυραμίδες υπάρχουν σε διάφορα μέρη της Ελλάδος και σύμφωνα με τις μελέτες που έχουν γίνει, η χρονολόγησή τους ξεπερνά αυτές των Αιγυπτίων κατά χίλια χρόνια. Είναι βέβαιο πως έγιναν από αυτόχθονες. Στον ελληνικό χώρο, έχουν επίσημα καταγραφεί πάνω από είκοσι και βρίσκονται ανάμεσα στην Φθιώτιδα, στον Παρνασσό και στην Εύβοια. Η πιο γνωστή πυραμίδα, είναι φυσικά «η πυραμίδα του Ταϋγέτου» που βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο στο ομώνυμο βουνό. Το τέλειο γεωμετρικό της σχήμα δεν αφήνει καμιά αμφιβολία πως πρόκειται για τεχνητό έργο. Και, για όσους δεν το γνωρίζουν, πρέπει να σημειώσω, ότι και ο Παρθενών έχει κατασκευα­σθεί έτσι, ώστε οι πλευρές του (οι οποίες έχουν κλίση) προεκτεινόμενες να σχηματίζουν πυραμίδα, κάτι που θα μας απασχολήσει εκτενέστερα παρακάτω.

Ο αρχαιολόγος Καρλ Μπιγκτον αναφέρει ότι η Μεγάλη Πυραμίδα, κακώς και σκοπίμως ονομάστηκε «του Χέοπος» από κάποιον Άγγλο, τον Χάουαρντ Βάιζ, ο οποίος, όπως αποδείχθηκε, αποπειράθηκε να πλαστογραφήσει επι­γραφή εντός της Μ. Πυραμίδας. Αλλά ούτε αυτή την απάτη ήταν άξιος να διεκπεραιώσει. Βέβαια ο ίδιος έκανε και άλλους βανδαλισμούς (έβαλε να γράψουν με κόκκινη μπογιά το όνομα του Γουέλλινγκτον μέσα στα δωμάτια της Μ. Πυραμίδας, γκρέμισε εσωτερικούς τοίχους με δυναμίτη και άλλα, που μας θυμίζουν τον άλλο συμπατριώτη του Έλγιν), αλλά κάποτε η απά­τη του αποκαλύφθηκε και ο ίδιος ξεσκεπάστηκε.

Δυ­στυχώς, οι σημερινοί «ειδικοί», που κόπτονται για την «επιστημονική» τους αλήθεια, συνεχίζουν την απάτη αυτή ονομάζοντας το οικοδόμημα αυτό «του Χέοπος». Ουδέποτε ο Χέοψ έκτισε την Μ. Πυραμίδα, διότι απλώς δε θα μπορούσε κανείς να κτίσει κάτι που προϋπήρχε!

Στην Ελλάδα κυκλοφορούν διάφορα βιβλία, που πραγματεύονται το θέμα της Μ. Πυραμίδας. Στην αγορά υπάρχουν, όπως γνωρίζω, σοβαρά βιβλία Ελλήνων ερευνητών, του Θ. Μανιά και του Ιππ. Δάκογλου, του Χρ. Γιόλβα, που αποδεικνύουν με επιχειρήματα μαθη­ματικής φύσεως την ελληνικότητα και της Μ. Πυραμίδος. Ωστόσο κυκλοφορεί και ένα άλλο βιβλίο, «Το μυ­στήριο της Μεγάλης Πυραμίδας», του Τομ Βαλεντάιν. Ο εν λόγω ξένος ιστορικός, παρ' ότι είναι αρκετά σημιτόφιλος και παρά τις ανακρίβειες που αναφέρει γενικά για τις γνώσεις των Ελλήνων, πλην όμως παραδέχεται, πως «οι άνθρωποι που έκτισαν την Πυραμίδα, γνώριζαν τον πλανήτη μας πολύ καλύτερα και από εμάς τους ίδιους», καθώς και ότι «οι πυραμίδες γενικά, και η Μεγάλη Πυραμίδα γενικότερα, είναι πολύ παλαιότερες από τα άλλα στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα της ιστορι­κής Αιγύπτου. Η Μεγάλη Πυραμίδα υπήρχε χιλιάδες χρόνια πριν τον Αχενατόν και τη Νεφερτίτη, πριν τον Μωϋσή και την Έξοδο, πριν τον Αντώνιο και την Κλεοπάτρα». Αναφερόμενος δε στον τέλειο προσανα­τολισμό του μνημείου αναφέρει, ότι «οι αρχαίοι Αιγύ­πτιοι πρέπεινα αγνοούσαν την έννοια των πόλων και του βόρειου πόλου ειδικότερα». Αναφέρει επίσης, ότι «πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν, ότι η Μεγάλη Πυ­ραμίδα έχει τοποθετηθεί στο κέντρο της μάζας της στε­ριάς της Γης, και από το σημείο που βρίσκεται χωρίζει σε τέσσερα ίσα μέρη τη μάζα αυτή». Φυσικά οι μόνοι που θα μπορούσαν να έχουν τέτοιες γνώσεις ήταν οι Έλληνες. Ας μην ξεχνάμε και τον μεταγενέστερο Ερα­τοσθένη, ο οποίος κατασκεύασε παγκόσμιο χάρτη και υπολόγισε με ακρίβεια την περιφέρεια της γης.

Γεγονός είναι, ότι η Μ. Πυραμίδα περικλείει μέ­σα της γνώσεις γεωμετρικές, μαθηματικές και αστρο­νομικές, που οι Αιγύπτιοι οπωσδήποτε δε διέθεταν. Για παράδειγμα ο αριθμός - όρος «π» ή ο έτερος αριθμός - όρος «φ» και πολλοί αστρονομικοί συνδυα­σμοί και υπολογισμοί, που εμπεριέχονται στη Μεγά­λη Πυραμίδα, απέχουν από τις εμπειρικές και ατελείς γνώσεις των Αρπεδοναπτών, οι οποίοι μόνο χωράφια μπορούσαν να οριοθετούν, αλλά ουδέποτε κατόρθω­σαν να δημιουργήσουν κάτι τόσο τέλειο, όσο η ελληνι­κή Μ. Πυραμίδα.

Όσον αφορά στην ετυμολογία της λέξεως «πυραμίς», ο Θ. Μανιάς στο βιβλίο του «Το ελληνικό πνεύμα στις πυραμίδες της Αιγύπτου» καταθέτει την άποψη ότι: «Η λέξις"πυραμίς" είναι γνησίως Ελληνική, πιθα­νώς προερχομένη εκ τον όρου "περεμούς", όστις κατά τον μαθηματικόν πάπυρον τον Α.Η. Rhind εκφράζει τον άξονα της πυραμίδος, ή εκ τον ονόματος ενός πλακούντος κωνικού σχήματος εκ σίτου και μέλιτος προσφερομένου υπό των Ιώνων εις τους νεκρούς, υπό το όνομα "πυράμους"».

Ο Θ. Μαντάς αναφέρει επίσης άτι την ετυμολόγηση αυτή ανέπτυξε ο Δ.Φ. Αντωνιάδης στο βιβλίο τον «Αι πυραμίδες και οι ιδρυταί αυτών». Ο ίδιος ο Θ. Μανιάς, αναλύοντας λεξαριθμικώς τη λέξη «πυραμίς» καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι: «Το όνομα "πυραμίς" είναι Ελληνικό και εμπεριέχει ως λεξάριθμος Ελληνικές θρησκευτικές δοξασίες, φι­λοσοφικές πεποιθήσεις και μαθηματικές γνώσεις». Ο Τομ Βαλλεντάιν στο βιβλίο του «Το μυστήριο της Μεγάλης Πυραμίδας» δέχεται, ότι: «Η ετυμολογία της λέξης "πυραμίδα "'στα αρχαία ελληνικά σημαίνει: "φωτιά στη μέση;"»

Θα πρέπει εδώ να αναφερθεί, ότι ο όρος «στη μέση» είναι ενδεικτικός του ότι οι Έλληνες κατασκευαστές της Μ. Πυραμίδας είχαν κατανοήσει την σημασία της τοποθεσίας, όπου θα την έχτιζαν. Και φυσικά οι Έλληνες της προϊστορικής εκείνης εποχής διάλεξαν το «αείζωον πυρ», ως πρώτο συνθετικό της λέξεως. Αλλά προεκτείνοντας νοηματικά την ερμηνεία «φωτιά στη μέση» και συνδυάζοντάς την με τη σαφώς αστρονομική ερμηνεία ορισμένων στοι­χείων της Μ. Πυραμίδας, θα μπορούσαμε να υποστηρί­ζουμε, ότι υπάρχει αναφορά στο ηλιακό σύστημα, καθότι όχι ο Αρίσταρχος, αλλά πριν απ' αυτόν, οι πανάρχαιοι Ορφικοί δίδασκαν, ότι οι πλανήτες κινούν­ται γύρω από ένα «κεντρικό πυρ», αναφερόμενοι στον Ήλιο. Έτσι «πυραμίς» μπορεί να αποκαλείται αλληγορικά το μνημείο, ως μνεία για την περιφορά των πλανητών γύρω από τον Ήλιο και την κεντρική θέση που κατέχει ο τελευταίος στο σύστημα. Να σημειωθεί, ότι στον Ερμητισμό το πυρ συμβολίζεται από ένα όρθιο τρίγωνο: Δ, το οποίο σαφώς παραπέμπει στο σχήμα της πυραμίδος. Να αναφέρουμε ακόμα την ομοιότητα των ελληνικών γραμμάτων Α, Δ, Λ με το πυραμιδικό σχήμα (πλευρά) και ότι το σύμβολο του αέρος στον Ερμητισμό είναι Α, το οποίο μας θυμίζει το Α, που ο Η. Λ. Τσατσόμοιρος έχει συνδέσει επίσης με τον αέρα. Αλλά ο προαναφερθείς συνδέει το Α και με το αέλιος δηλαδή ήλιος.

Υπάρχει επίσης ένας γρανίτης βάρους 600 τόνων που διασώζεται μέχρι σήμερα, ό οποίος μεταφέρθηκε από το Ασουάν στην πυραμίδα της Γκίζας. Αν διαβάσουμε τη λέξη Ασουάν ανάποδα, από τα δεξιά προς τα αριστερά, θα διαπιστώσει ότι εμφανίζεται η λέξη «Νάουσα», δηλαδή λέξη ελληνική. Διαβάζοντας ανάποδα τις παρακάτω λέξεις θα διαπιστώσουμε ότι οι Αιγυπτιακές αυτές λέξεις είναι Ελληνικές. π.χ. το Σάιδ είναι ο Δίας, το Σουέζ είναι ο Ζέους, Ζευς. Χέοψ από το λιμένα Κωφό ή Χοφό της Νάξου.

Αναφερόμενος στην μεγάλη πυραμίδα του Χέοπα ο ίδιος ιστορικός μας διηγείται πως πήρε αυτό το όνομα. Γύρω στο 3000 π.Χ. Νάξιοι λιθοξόοι από λιμένα Κωφό ή Χοφό μαζί με τους Μινωίτες πήγαν στην Αίγυπτο και έκτισαν την πυραμίδα του Χέοπος. Ο ίδιος ο Χέοπας οφείλει το όνομά του στον Χοφό, όπως επίσης αναφέρουν οι Απολλόδωρο και ο Νόννος. Γύρω στο 2500 π.Χ. υπήρχε η δυναστεία των Ναξίων στην Αίγυπτο. Ένας από αυτούς ήταν και ο Χέοπας. Δεν αποκλείεται μαζί με τους Νάξιους λιθοξόους να ήταν μαζί τους και Κορίνθιοι, γιατί στην Κόρινθο υπάρχει ομώνυμη πόλη με την Πέτρα της Αραβίας. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι οι Έλληνες έκτισαν τις πυραμίδες. Επίσης ο Max Nordau αναφέρει ότι αυτοί που έχτισαν την πυραμίδα του Χέοπα ήταν Φιλισταίοι, δηλαδή Έλληνες από την Κρήτη. Οι Αιγύπτιοι χρησιμοποίησαν Έλληνες λιθοξόους, που έμεναν μόνιμα στην Πέτρα της Αραβίας όπου υπήρχε ο ναός του Ιάκχου στους πρόποδες του όρους Έρεβος ή Ερέμιτ στα εβραϊκά. Ο ναός είναι σκαλιστός και έχει κολόνες κορινθιακού ρυθμού. Στην είσοδο της πυραμίδος του Χέοπος υπάρχει ελληνική επιγραφή που γράφει «ΦΞΘΥ». Μπορούμε να διαβάσουμε «ΦΙΞ ΘΥΡΑ» (Είσοδος δηλαδή της Σφίγγας). Δηλαδή θύρα της σοφίας.

Ο αρχαιολόγος Μάξ Νόρντα μετά την ανεύρεση μιας μαρμάρινης πινακίδας στην βάση της μεγάλης πυραμίδος μας αναφέρει, ότι στην πινακίδα αυτή αναγράφεται ως κατασκευαστής της εν λόγω πυραμίδος ο Αίμων, αλλά Αίμων είναι ελληνικότατο όνομα. Το όνομα αυτό έφερε ο υιός του Πελασγού, πατέρας του Ιππέμονος και επώνυμος Αιμόνιων (Αίμος) όπως αναφέρει ο Απολλόδωρος.

Ο ανωτέρω αρχαιολόγος θεωρεί, ότι η μεγάλη πυραμίδα οικοδομήθηκε το 3.800 - 4.00 π. Χ. και είναι έργο των Πελεστίνων Κρητών άρα των Πελασγών Ελλήνων.

β) Στην περιοχή της Γκίζας βρίσκεται επίσης ένα από τα αινιγματικότερα κτίσματα: η Σφίγγα. Λέγεται πως η ηλικία της ξεπερνά αυτήν την Μεγάλης Πυραμίδας φτάνοντας στα 14.000 χρόνια. Αν είναι έτσι, τότε η Σφίγγα πρέπει σίγουρα να είναι προκατακλυσμιαίο οικοδόμημα, εφόσον ο κατακλυσμός του Δευκαλίω­να τοποθετείται γύρω στο 9.000 - 12.000 π.Χ. Έτσι, αποκτά λογι­κή η παράδοση που αναφέρει πως μπροστά στα πόδια της δεν απλωνόταν η έρημος, όπως τώρα, αλλά η θάλασσα, σημάδι ότι το τοπίο άλλαξε εξ αιτίας μεγάλων γεωλογικών ανακατατάξεων. Παράλληλα, πρόσφατες επιστημονικές μελέτες αναφέρουν πως το σώμα της Σφίγγας έχει υποστεί διάβρωση εξ αιτίας του νε­ρού. Η παράδοση αναφέρει εξάλλου ότι στην κορυφή του κε­φαλιού της πάνω από τα δυο στέμματα, ένα κόκκινο και ένα λευκό, που έφερε κάποτε, ήταν αναμμένη μια άσβεστη φωτιά που έπαιζε το ρόλο φάρου για τα πλοία, ενώ ήταν παράλληλα και η συμβολική έκφραση του πνεύματος.

Η πέτρινη μορφή που βλέπουμε σήμερα όπως αναφέρει η Ιουλία Πιτσούλη, δεν έχει ούτε τα γαλάζια μάτια, από μπλε λάπις λάζουλις που είχε κάποτε, ούτε τα έντονα κόκκινα και λευκά χρώματα και την ιερή κόμπρα στο κάλυμμα του κεφαλιού, ούτε τα τεράστια χρυσά ενώτια, ούτε καν το «ιερό γένι» της που βίαια αποσπασμένο από δυτικούς; «βαρβάρους» βρίσκεται στο Βρεττανικό Μουσείο. Μαζί με τα Ελγίνεια!

Ακόμη όμως και χωρίς τα στολίδια της η γιγάντια αυτή μορ­φή, μήκους 57,60 μέτρων, που το σώμα της αποτελείται από έναν και μοναδικό ογκόλιθο, κατάφερε να νικήσει το χρόνο και να παραμείνει πιστή στην αποστολή της, που απ' ότι λέγεται είναι η μεταφορά ενός συγκλονιστικού μηνύματος. Ποιό είναι λοιπόν το μυστικό της μυστηριώδους πέτρινης Σφίγγας με το αινιγματι­κό βλέμμα;

Αυτό που μπορεί να δει οποιοσδήποτε οξυδερκής παρατη­ρητής είναι πως στη μορφή της συναντιούνται ο άνθρωπος, το λιοντάρι, ο ταύρος και ο αετός. Σύμφωνα με όσα έχει διασώσει ο Ευσέβιος της Καισάρειας από τους λόγους του Μανέθωνα, συμβολίζουν τα 4 στοιχεία τη; φύσης, τα 4 ζώδια του «σταθερού σταυρού» και σηματοδοτούν τις τέσσερις βασικές περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας. Εκεί­νες που αντιστοιχούν σε αυτό, που οι αστρονόμοι ονομάζουν «Μεγάλες Αστρονομικές Εποχές» του Ταύρου, του Λέοντα, του Σκορπιού (που συμβολίζεται επίσης με τον αετό) και του Υδροχόου (που μαζί με την Παρθένο είναι οι ανθρωπόμορφές μορ­φές του ζωδιακού). Παράλληλα, η Σφίγγα συμβολίζει τη σχέση του ανθρώπου με το ζώο - υλικό κόσμο.

Ο Πλούταρχος στο περί Ίσιδος και Οσίριδος μας διευκρινίζει: «Εκείνο που κυριαρχεί στη Σφίγγα της Γκίζας είναι το λιονταρίσιο σώμα και το ανθρώπινο κεφάλι που ανατρέχοντας κανείς στις αντίστοιχες Αστρονομικές Εποχές, (του Λέοντα και του Υδροχόου), συναντά την προκατακλυσμιαία ανθρωπότητα και τη σημερινή - της εποχής της Υδροχόου.»

Όπως αναφέρει ο Απολλόδωρος στο δεύτερο βιβλίο του, κάτω από το δεξί πέλμα της Σφίγγας βρίσκονται υπόγειοι θάλαμοι που οδηγούν στην «Αίθουσα των Αρχείων» εκεί δηλα­δή όπου λέγεται ότι έχει αποθηκευτεί η γνώση των προκατακλυσμιαίων πολιτισμών και οι πληροφορίες για την προέλευση και το πεπρωμένο του ανθρώπου.

Η «Αίθουσα των Αρχείων» με τις χρονοκάψουλές της λέγεται ότι περικλείεται από μια δική της υπόγεια πυραμίδα που βρίσκεται μεταξύ της Σφίγγας και της Μεγάλης Πυραμίδας. Κάποια νύξη για αυτό κάνει και ο Ηρόδοτος, ο οποίος ανα­φέρει, πως όπως πληροφορήθηκε από τους Αιγύπτιους ιερείς κάτω από την Πυραμίδα υπάρχουν μυστικοί υπόγειοι θάλαμοι τους οποίους, όμως, δεν του επέτρεψαν να επισκεφθεί.

Ο Απολλόδωρος και ο Ευσέβιος αναφέρουν, ότι ο Ερμής ο Τρισμέγιστος προβλέποντας την επικείμενη καταστροφή απευθύνει στη Σφίγγα την προφητεία και τη θλίψη του με αυτά τα λόγια: «ω ταλαίπωρη θεά, θα μείνεις στο μέλλον μόνη, εν όψει του Νείλου. Πετρωμέ­νη έτσι όπως υψώνεσαι εδώ θα παρακολουθείς στην πορεία των αιώνων τη μοίρα της θεϊκής μας φυλής, θλιβερό απομεινάρι μια; επικείμενης καταστροφής...» Και η καταστροφή ήρθε και ότι άφησε πίσω της σχολιάζεται σ' ένα πάπυρο 3.000 ετών: «αν σκέφτεσαι ταφή αυτή είναι θλί­ψη καρδιάς που ταράζει τους θνητούς γιατί εκείνοι για τον: οποίους κατασκευάστηκαν θάλαμοι μέσα στην πυραμίδα, οι οποίοι κατόρθωσαν έργα θαυμαστά, οι οικοδόμοι που έγιναν θεοί, χάθηκαν. Οι τράπεζες προσφοράς τους είναι άδειες, όπως εκείνες των αφρόντιστων νεκρών. Τα τείχη τους καταστράφηκαν, οι τόποι τους δεν υπάρχουν πια. Σα να μην υπήρξαν ποτέ...»

Ο Αιγύπτιος ιερέας Νεσουναμούν, όπως αναφέρει η Ιουλία Πιτσούλη, αποκάλυψε στον Σόλωνα ότι γεωλογικές αναστατώσεις τρομακτικής ισχύος σάρωσαν τον προκατακλυσμιαίο ελληνικό πολιτισμό. Ακολούθησαν πολλές εκατοντάδες χρόνια οπισθοδρόμησης. Κατάτη 5η - 4η χιλιετηρίδα π.Χ. ιδρύεται ξανά στην Αίγυπτο η πρώτη μετακατακλυσμιαία δυναστεία της χώ­ρας η λεγόμενη του Μιν, όπως ιστορεί ο άλλος Αιγύπτιος ιε­ρέας ο Μανέθων. Ο επονομασθείς από τους Αιγυπτίους Μιν, Μήνας, ή Μένες είναι και πάλι ένας Έλληνας: ο Μίνωας ο Α'.

Η εποχή του τοποθετείται από το μεγάλο αιγυπτιολόγο Μάριετ γύρω στο 6.000 με 5.000 π.Χ. Σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς δεν υπήρξε μόνο ένας Μί­νωας αλλά περισσότεροι, γιατί η λέξη «Μίνως» είναι τίτλος όπως «Φαραώ». Άλλες ιστορικές απόψεις πάντως θεωρούν ότι ο Μί­νως ήταν ο πρώτος μεγάλος θαλασσοπόρος ο οποίος ίδρυσε πολλές αποικίες. Γι' αυτό και «Μινώα» λέγονται πολλά λιμανά­κια της Μεσογείου. Δεν αποκλείεται λοιπόν στο απώτατο παρελθόν ο πρώτος Μίνως να έφτασε στην Αίγυπτο μεταφέρο­ντας στη γη του Νείλου ένα «θαύμα»: τον ελληνικό πολιτισμό. «Εις την Αίγυπτον εβασίλευσαν τρόπον οι Θεοί, έπειτα οι Ήρωες και μετά οι άνθρωποι οι θνητοί και ο Μήνας ήταν ο πρώτος βασιλεύς των θνητών ανθρώπων» αναφέρει ο Ηρόδο­τος.

Μαζί με τον Μίνωα φτάνουν στην Αίγυπτο και πολλοί άλλοι Έλληνες και μαζί τους ο Βούτης, ο αρχιερέας των ναών της Αθη­νάς και του Ποσειδώνα των Αθηνών και ο περίφημος αρχιτέ­κτων Δαίδαλος ο οποίος είχε υψώσει στην Κρήτη τα πρώτα ανάκτορα της Κνωσού τα αναφερόμενα ως Λαβύρινθος.

Ο Βούτης ανέλαβε τη συγκέντρωση όλων των διασωθέντων από τον κατακλυσμό αρχαίων κειμένων. Όλα τα εναπομείνα­ντα συγγράμματα αστρονομικού, φιλοσοφικού, ιατρικού και επιστημονικού περιεχομένου που είχαν διασωθεί συγκεντρώ­θηκαν και μεταγράφηκαν από την ιερογλυφική στην ιερατική γραφή. Οι γνώσεις που περιείχαν έδωσαν ραγδαία πολιτισμική ώθηση στην Αίγυπτο της εποχής εκείνης. Κυριολεκτικά την ανα­γέννησαν. Η σύνδεση του Μίνωος του Α' με αυτή τη νέα περίοδο ακμής και αναγέννησης οδήγησε αργότερα στη θεοποίηση του και, μάλιστα, ως θεός Μιν συνδέθηκε με τη γονιμότητα - ο Διό­δωρος Σικελιώτης αναφέρει το Μήνα ως αποκαλύψαντα τους καρπούς στους ανθρώπους - γι' αυτό και παριστάνεται με υπερ­μεγέθη φαλλό.

Ο Ιώσηπος και ο Στοβαίος αναφέρουν ότι ο Βούτης ήταν εκείνος που ανακάλυψε τα κείμενα του Ερμή του Τρισμέγιστου σε κάποιες κρύπτες των Πυραμίδων, ενώ ο άλλος συνοδός του Μίνωα στην Αίγυπτο, ο Δαίδαλος αναφέρεται ως αρχιτέκτονας του περίφημου ναού του Ηφαίστου στην Μέμφιδα. «Το δε κάλλιστον προπύλον εν Μέμφει Δαιδάλω αρχιτεκτονήσω», αναφέ­ρει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης συμπληρώνοντας τον Ηρόδοτο που χαρακτηρίζει το ναό «μέγα έργον και άξιον διηγήσεως».

Ο Αθανάσιος Σταγειρίτης αναφέρει επίσης στην «Ωγυγία» του, ότι η πόλη του Κροκοδείλου, όπου υπάρχει και ομώνυμος ναός, κτίστηκε από τον Μίνωα ο οποίος διωκόμενος από άγρια σκυλιά κατάφυγε στη λίμνη του Μοίριδος όπου «αρπάσας αυτόν, παραδόξως, είς κροκόδειλος διεπέρατεν εις το άντικρυ μέρος. Ο Μήνας προς ευγνωμοσύνην, έκτισεν εκεί πόλιν και ωνόμασεν αύτην, πόλιν των Κροκοδείλων είτα ετίμησεν αυτούς και αφιέρωσε και τη λίμνη τούτην ως τροφή αυτών επειδή εις τη λίμνη ταύτη εφύλαττον και έτρεφον ύστερον τους ιερούς κρο­κόδειλους». «Ητο δε και άλλοι ναοί της Αιγύπτου αξιόλογοι» συνεχίζει ο Σταγειρίτης, «ως του Διός εις την Διόσπολιν, του Πρωτέως εις την Μέμφιν, της Αθηνάς εις την Σαΐν».

Μια εντυπωσιακή πληροφορία μας δίνει και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης ο οποίος αναφερόμενος στον Μίνωα κάνει την εκπληκτική επισήμανση πως αυτός «τάφον εαυτώ κατασκευάσας, πυραμίδα τετράπλευρον επιστήσαντα», ότι δηλαδή έκτισε τάφο και πάνω του έστησε πυραμίδα.

Αυτός, λοιπόν, ο θαλασσοπόρος από την Κρήτη και ιδρυτής της πρώτης ή κατ΄ αλλους της δεύτερης δυναστείας του αρχαίου βασιλείου, συνδέθηκε πριν απ' όλους με τα αινιγματικά κτίσματα των πυραμίδων. Αλλά η σχέση του με τη θάλασσα και η μακρινή ανάμνηση της έλευσής του στην Αίγυπτο με πλοίο έμειναν επίσης στην ιστορία όταν ο Μίνωας θεοποιήθηκε. Πάνω στο ιερό του υπήρχε μια λεπτή κολόνα και στην κορυφή της ένα ζευγάρι κέρατα και ένα κατάρτι.

Ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του Έλληνα Μί­νωα του Α' ήταν η ένωση των δυο βασιλείων της Αιγύπτου. Γι' αυτό το σκοπό ήταν αναγκαία μια νέα πρωτεύουσα όπου η Άνω και η Κάτω Αίγυπτος θα είχαν κοινό σημείο αναφοράς. Έτσι ύψωσε το μεγαλείο της η Μέμφις που έγινε γνωστή και με το όνομα «Λευκό τείχος». Ναοί και αγάλματα, μεγάλα και πολυ­τελή κτίρια στόλισαν αυτό το εμπορικό και θρησκευτικό κέντρο της Αιγύπτου που για περισσότερα από 3.000 χρόνια έπαιξε σημαντικό ρόλο στη χώρα. Όμως, η Μέμφις όπως αναφέρει η Ιουλία Πιτσούλη δεν υπάρχει πια. Έπεσε θύμα του φανατι­σμού, της άγνοιας και της λησμονιάς. Ο περίλαμπρος ναός του Ηφαίστου, (Πταχ το Αιγυπτιακό του όνομα) που είχε κτίσει ο Δαίδαλος γκρεμίστηκε και ότι απομένει από αυτόν είναι σκόρ­πιες βάσεις κιόνων. Εκεί όπου κάποτε υψωνόταν μια λαμπρή μητρόπολη μεγέθους 150 σταδίων - όπως αναφέρει ο Διόδω­ρος - απλώνεται σήμερα η σιωπή, η λησμονιά και οι φοινικιές, οι καλαμποκιές και τα ζαχαροκάλαμα που καλλιεργούν οι ντό­πιοι χωρικοί, οι φελάχοι.

Εκτός από λίγες αρχαίες πέτρες, σπαρμένες εδώ και εκεί, από την αλαβάστρινη Σφίγγα και το γιγαντιαίο άγαλμα του Ραμσή Β' ότι απομένει σήμερα για να μας θυμίζει το παλιό με­γαλείο είναι σι περιγραφές του Ηρόδοτου, του Πλούταρχου, του Διόδωρου και του Στράβωνος, όπως παραδέχονται και οι Αιγύ­πτιοι ιστορικοί.

Λίγο μακρύτερα από την αρχαία Μέμφιδα βρισκόταν η νε­κρόπολη της, η σημερινή Σακκάρα. Η Σακκάρα δεν πρέπει να συγχέεται με την σημερινή έρημο Σαχάρα γιατί η νεκρόπολις παίρνει το όνομά της από το θεό Σόκκερ.

Εδώ λοιπόν στη Σακκάρα βρίσκεται η αρχαιότερη πυραμί­δα της Αιγύπτου. Είναι η περίφημη κλιμακωτή πυραμίδα που από πολλούς θεωρείται το αρχαιότερο λίθινο κατασκεύασμα στον κόσμο. Ονομάζεται «κλιμακωτή» γιατί αποτελείται από 6 φαρδιά σκαλοπάτια. Το ύψος της είναι 60 μέτρα και το βάρος της έχει υπολογιστεί στους 850.000 τόνους. Αρχιτέκτονας της θεωρείται ο Ασκληπιός που το αιγυπτιακό του όνομα είναι Ιμχοτέπ. Πρόκειται, όπως υποστηρίζεται, για άλλη μια μορφή της εποχής του κατακλυσμού, Έλληνας βέβαια, ο οποίος εκτός από αριχτέκτων είχε και μια δεύτερη ιδιότητα: ήταν φημισμένος γιατρός.

Στην περιοχή της Σακκάρα βρίσκεται και η μικρή πυραμίδα Ούνας της οποίας οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με ιερογλυφικά σε βαθύ γαλάζιο χρώμα. Η οροφή της είναι, επίσης, καλυμμένη με άστρα που συμβολίζουν την επάνοδο της ψυχής, στον ουρα­νό. Η μικρή αυτή πυραμίδα έκρυβε μέσα της έναν μεγάλο θη­σαυρό: τις πρώτες «σελίδες» των πυραμιδικών κειμένων που είναι γνωστές ως η «Αιγυπτιακή Βίβλος των Νεκρών» και αναφέ­ρονται στις διαδοχικές επανενσαρκώσεις της ψυχής μέχρι να φτάσει στην «ανάληψη» δηλαδή στην τελειότητα και την οριστι­κή απαλλαγή της από την ύλη.

Στη Σακκάρα, κατά το Μανέθωνα υπήρχε και κάτι άλλο επίσης αξιοσημείωτο: τον «Ναό της ομορφιάς» που στην ουσία ήταν ένα είδος νοσοκομείου και εκπαιδευτικού κέντρου που δημιούργησαν οι Άτλαντες πρόσφυγες, όταν ο τόπος τους καταποντίστηκε και η Ατλαντίδα, χάθηκε για πάντα στα βάθη της θάλασσας.

Το ενδιαφέρον συγκριτικό στοιχείο είναι ότι στην ίδια πε­ριοχή τοποθετείται ο κατά τον Απολλόδωρο ο ναός του Ασκληπιού που πέρασε στη μνή­μη των ανθρώπων ως θεός της ιατρικής. Παρά τις προσπάθειες των αρχαιολόγων μέχρι σήμερα δεν έχει εντοπιστεί ακόμη. Άλλωστε μόνο ένα μικρό μέρος της περιοχής Μέμφιδας - Σακκάρα έχει ανασκα­φεί. μόλις το δέκα τοις εκατό. Ωστόσο η μνήμη παρέμεινε και οι αρχαιολό­γοι γνωρίζουν πως στην Σακκάρα βρισκόταν ένα μεγάλο θερα­πευτικό κέντρο όπου συνέρρεαν χιλιάδες ασθενείς. Έτσι, μπο­ρεί κανείς να αντιληφθεί γιατί πολλοί τοποθετούν το νοσοκομείο των Ατλάντων που επλήγησαν από τον κατακλυσμό σε αυ­τήν την περιοχή.

Οι σύγ­χρονοι ιστορικοί, όσοι τολμούν να αντιμετωπίσουν την μυθολο­γία ως πηγή προϊστορικών πληροφοριών και γεγονότων, βλέ­πουν να ανοίγεται μπροστά τους μια πραγματική πύλη γνώσης, που οδηγεί κατευθείαν στο απώτατο προκατακλυσμιαίο παρελ­θόν της ανθρωπότητας και της ελληνικής φυλής. Πόσο μακρινό όμως είναι αυτό το παρελθόν; Κάποιοι το τοποθετούν πριν από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα που υπολογίζεται μεταξύ 9.000 και 12.000 π.Χ., και κάποιοι ακόμα παλαιότερα πριν και από τον κατακλυσμό του Ωγύγου ο οποίος προηγήθηκε του Δευκαλίωνα και δεν έχει ακόμα προσδιοριστεί χρονολογικά.

Όπως μας πληροφορεί ο Δημήτριος Μεντές, η καταγραφή των γενεών των θεών και ημιθέων, που έδρασαν στην Αίγυπτο, μας δείχνει ότι τα περισσότερα ονόματα -αν όχι όλα- είναι ελληνικά (π.χ. Οσιρις, Τυφών, Ισις). Ο Όσιρις έχει το όνομά του σύνθετο από τις λέξεις όσιος και ιερός (ΟΣ-ΙΡΙΣ), δηλαδή άσπιλος, αμόλυντος και καθαρός από κάθε επιδεχόμενη καταστροφή και θάνατο. Λέγεται, ότι ο Οσιρις είναι ο θεός Διόνυσος, ο δε Ώρος είναι ο θεός Απόλλων.

Υπάρχει μια αναφορά στους Σολυμίτες (κανείς μέχρι σήμερα δεν αμφισβήτησε την Ελληνικότητά τους), από τους οποίους οι Αμμώς (κατά το λεξικό Λίντελ Σκότ σημαίνει ημέτερος, ομογενής), ζήτησαν βοήθεια ως ομογενείς, όταν η άρχουσα τάξη των Αιγυπτίων, φοβούμενη κάποια στιγμή μήπως χάσει την εξουσία, στράφηκε από τους Έλληνες εναντίον τους. Πρέπει να θυμηθούμε ότι ο αρχαιότερος θεός των Αιγυπτίων ονομάζεται Άμμων που κατά το Λίντελ Σκοτ σημαίνει άσπιλος - αμόλυντος. Και εδώ έρχεται ο Πλούταρχος να μας θυμίσει πως «ορθό­τατα οι φιλόσοφοι λένε ότι όσοι δεν μαθαίνουν να ακούνε ορθά την έννοια των λέξεων, σφάλλουν και στα πράγματα».

Ποια όμως είναι η ορθή έννοια των λέξεων; Την απάντηση μας την δίνει ο ίδιος ο Πλούταρχος στο «περί Ισιδος και Οσίριδος» των «Ηθικών» του. Απευθυνόμενος στην Κλέα, την ιέρεια του Διο­νύσου στους Δελφούς, της λέει για την άλλη κορυφαία μορφή της Αιγυπτιακής θρησκείας, τον Όσιρι, πως «...είναι ο Διόνυσος, και βέβαια, ποιος άλλος πρέπει να το ξέρει καλύτερα από σένα ω Κλέα, ανέκαθεν ήσουν στους Δελφούς από τις Θυιάδες και από τους γονείς σου μυημένη στα Οσιρικά Μυστήρια;. Όσα δε φανερά τελούν οι ιερείς στην Αίγυπτο αυτά από τις Βακχείες δεν διαφέρουν σε τίποτα». Ο Πλούταρχος συνεχίζει: τονίζοντας πως ο Αιγύπτιος Σέραπις δεν είναι άλλος από τον Πλούτωνα, η Ίσις είναι η Αθηνά, ο Σηθ είναι ο Τυφώνας, ο Άνουβις είναι η Εκάτη και ο Ώρος ο Απόλλων.

Με βάση τα ανωτέρω οι ερευνητές καταλήγουν πως τα ιερά του Άμμωνος Διός στην Αίγυπτο ήσαν ναοί του «ημετέρου» του δικού μας Δία οικοδομημένα από τους Έλληνες που αποίκησαν τη χώρα. Το ιερό του Άμμωνος Διός, βρίσκεται στην έρημο, στα σύνορα με τη Λιβύη, ήταν δηλαδή το ιερό ενός «ημετέρου» Διός, όπως ακριβώς και σήμερα οι Έλληνες παίρνουν μαζί τους τις τοπικές λατρείες τους, π.χ. Παναγία Σουμελά κλπ.

Οι ιστορικοί Δαμάχος, Νόνος, Δίον ο Προυσεύς και Οινοπίδης μας πληροφορούν ότι ο Άπις, βασιλιάς του Άργους, όταν αναγκάσθηκε να το εγκαταλείψει, κατέφευγε στην Αίγυπτο, όπου εγκατέστησε και αποικία. Μετά το θάνατό του ο Άπις θεοποιήθηκε από τους Αιγυπτίους και κατετάγει μεταξύ των μεγαλυτέρων θεών του Αιγυπτιακού πανθέου.

Επίσης οι Στίλπων, Τιμίσθεος, Ηρόδοτος, Σαουγθανιάθων, Νόννος, Οινοπίδης, και άλλοι μας πληροφορούν τα κάτωθι :

1^ον) Η Θεά Αθηνά των κλασικών χρόνων ως και τα αντίστοιχα αυτής μυστήρια, κατά την έναρξη της πελασγικής – πελαγονικής περιόδου, έφερε το όνομα Αθιής. Εν συνεχεία έλαβε το όνομα Ανιήθ (μετέπειτα Νιήθ) μετά την αποίκηση υπό ελλήνων των παραλίων της Σαρμάτης και Αιγύπτου κατά την 7^η προς 6^η χιλιετηρίδα. Επίσης κατά την 4^η προχριστιανική χιλιετηρίδα, μετά την αποίκηση των Βορσσίπων υπό Δαναών αναφέρεται ως Αθηντάτ, η μετέπειτα Βαβυλώνια Ανάτ, τα δε σύμβολά της παρέμειναν τα ίδια σε όλες τις επιτόπου εκφάνσεις και διανθίσεις της, δηλαδή η περικεφαλαία, το δόρυ η ασπίδα, το πτηνό και ο όφις.

2^ον) Ο θεός Ερμής ελατρεύετομετά την πρώτη χιλιετία της παρουσίας των Ελλήνων στην Αίγυπτο με το όνομα Εθμήθ στην άνω Αίγυπτο και Εθμώθ στην κάτω Αίγυπτο, ο μετέπειτα ονομαζόμενος Θώθ ή Θεύθ.

3^ον) Η θεά Ιώ η οποία κατά τον μύθο κατέφυγε στην άνω Αίγυπτο στο κράτος της Θίνις (Θίνις – Νακάντια – Νέκχεν), περί το τέλος του αρχαίου βασιλείου επί Σκορπιού (4.000 – 3.700 π.Χ.) με αρχές της πρώτης Φαραωνικής δυναστείας (3.000 – 2.350 π.Χ.) ελατρεύετο ως Ιώ, η μετέπειτα ονομασθείσα Ιώσις κατά την δεύτερη Φαραωνική δυναστεία επί Φαραώ Σεθένη (2.780 – 2.660 π.Χ.), η μετέπειτα ονομασθείσα Ίσις πιθανώς επί Φαραώ Νεκτανεμός. Τα μυστήρια της Ιούς ή Δήμητρας κατά άλλους συγγραφείς περιελάμβαναν τα εξής μέρη: Εξαγνισμός βάπτιση, θάνατος δια της καθόδου στον κάτω κόσμο, την μεταμόρφωση σε Ήλιο, μυστήρια ομοιάζοντα με τα μυστήρια της Ίσιδος. Τόσο η Ιώ όσο και η Ίσις απεικονίζονται με κέρατα της αγελάδας. Σύμφωνα δε με τον Ισοκράτη (Α Ολινθ. 15) αναφέρει ότι ο Πυθαγόρας είναι ο πρώτος που μετέφερε την νέα Φιλοσοφία από την Αίγυπτο, μια φιλοσοφία αναγεννημένη από την προηγούμενη ελληνική που έφθασε στην Αίγυπτο με τον Ερμή.

Η δημόσια ιστορία μας αναφέρει ότι κατά την 4η μεταναστευτική περίοδο των Αιγαιών (1500 -1000) προς Αίγυπτο, οικοδομείται η Απολλωνόπολις όπου ελατρεύετο ο θεός Απόλλων ο μετέπειτα ονομασθείς Ώρος, καθώς και η πόλις Εντφού. Η αλήθεια είναι ότι κατά την δευτέρα μεταναστευτική περίοδο (4^ης προχ. χιλιετηρίδος), ο βασιλεύς της Τροιζίνας Ώρος, μετά την εκθρόνησή του από τον εγγονό του Άλθηπου, μετέβει στην άνω Αίγυπτο και ίδρυσε την πόλη Απολλλωνόπολη. Αργότερα επί Φαραώ Ναρμέρ ελατρεύθηκε ως ταυτόσημος θεός με τον Απόλωνα, όπως μαρτυρείται από τους Μανέθωνα, στήλης του Παλέρμο, Παυσανίας (ΙΙ.27.4), Κείμενα Πυραμίδων (2.300 - 2600 π.Χ. πίνακας 4 αρ 1.123 4^ος στίχος), Διόδωρου Σικελιώτη Αιγυπτιακά κλπ. Στο άδυτο του θεού Απόλλωνα - Ώρου περιγράφουν οι ανωτέρω συγγραφείς υπήρχε ένα το μουσικό όργανο το σείστρο και όπως ο Πλούταρχος και Μανέθων λέγουν «και το σείστρο φανερώνει, ότι όλα τα όντα πρέπει να σείωνται και δεν πρέπει ποτέ να παύουν να κινούνται αλλά να εξεγείρωνται από τον ύπνο», γιατί έλεγαν, ότι «ο ήχος των σείστρων αναγκάζει σε φυγή το κακό», δηλαδή τον Τυφώνα.

Συμπεράσματα:

Κουραστικές ίσως, πλην σαφείς οι πληροφορίες που αναφέρθησαν στα πέντε μέρη της έρευνας-μελέτης, τελικώς επιβεβαιώνουν την Ελληνικότητα της προϊστορίας της Αιγύπτου. Η Μεγάλη Βρετανική Εγκυκλοπαίδεια των Εθνών, η οποία παλαιοτέρα έφερε και εμφάνιζε τους Ασσυροβαβυλωνιους και τους Αιγυπτίους ως αρχαιοτέρους από τους Έλληνες, ήδη από τη νέα έκδοσή της το 1994 στο άρθρο (Ευρώπη) αναφέρει ως αρχαιότερο λαό στο χώρο της Μεσογείου, τους κατοίκους της Νησιωτικής και Ηπειρωτικής Ελλάδας.

Η έρευνα φυσικά δεν σταματά εδώ ασφαλώς. Ούτε καν η εισαγωγή της δεν είναι, για όσους εξελιγμένους νόες εντρύφησαν και ζήτησαν τα ποιο πέρα και ποιο πίσω στις χιλιετηρίδες

Βιβλιογραφία:

Δαμάχου: «περί Μυστηρίων», Βιβλιοθήκη Βατικανού

Ιωσήφ Λαζαρίδη: «Η γενετική συνέχεια των Ελλήνων»

Νόννος «Διονυσιακά»: Εκδ. Κάκτος

Πλάτων: Τίμαιος - Κριτίας, Εκδ. Κάκτος.

Δαμάχου: «περί Αρχαίων θεών», Βιβλιοθήκη Βατικανού

Διόδωρος Σικελιώτης: ιστορική βιβλιοθήκη, βιβλ. α' και ε', εκδ. Γεωργιάδης - βιβλιοθήκη των Ελλή­νων.

Ιωάννης Πασσάς: Τα Ορφικά, εκδ. Εγκυκλοπαίδειας του Ηλίου.

Κωνσταντίνος Σπετσιωτάκης - Κωνσταντίνος Χατζηγιαννάκης. Η Γεωμετρική Θεώρηση του Κόσμου στην Αρχαία Ελληνική σκέψη. Εκ. Ιχώρ

Δ, Λιακόπουλος. «Οι ρίζες των Ελλήνων»

Παντελης Κ. Ιωαννίδης: Η Άγνωστη Προϊστορία των Ελλήνων, εκδ. Δίον.

Παρασκευή Βλαχογιάννη: «Η Αίγυπτος στο χθες και στο σήμερα», εκδ.Ευσέβιος της Καισαρείας.«Θεοί και Μυστήρια»

Ιουλία Πιτσούλη. Έλληνες οι Θεοί της Αιγύπτου. Εκδόσεις Aldebaran

Απολλόδωρος, βιβλ. Β', εκδ. Ζαχαρόπουλος. Αθανάσιος

Μανέθωνος Αιγυπτιακά. Εκδ. Γεωργιάδη

Απολλλόδωρος περί θεών. Εκδώσεις Κάκτος

Αθανάσιος Σταγειρίτης: «Ωγυγία ή Αρχαιολογία», με ερμηνευτικά σχόλια του Ηρακλή Μιχαήλ Μουτζουρίδη: Εκδόσεις «Διανόηση»

Jill Α. Pochan: Τα μυστήρια των μεγάλων πυραμίδων, εκδ. Ορφανίδη.

Θ. Μανιάς .Το ελληνικό πνεύμα στις πυραμίδες της Αιγύπτου

Στράβωνος Γεωγραφικά. Εκδ, Κάκτος

Tom Valentine: Το μυστήριο της Μεγάλης Πυραμίδας, εκδ. Ωρόρα.

Στοβαίου τραγωδίαι: Εκδ Κάκτος

S. Otrander, l. Shroeder: ψυχικές ανακαλύψεις στην Ε. Σ. Σ. Δ.. Εκδόσεις Βολούκου.

Σράβωνος Γεωγραφικά. Εκδ. Κάκτος

Paul Hrn: Iside the grate pyramid,c.d. jema

Θεοφάνης Μαντάς: «Το Ελληνικό πνεύμα στις πυρα­μίδες της Αιγύπτου», εκδ. πύρινος Κόσμος

Παυσανίας (ΙΙ.27.4). Εκδ. Κάκτος

Διαμαντής Κούτουλας: περ. Δαυλός τ. 154

Αλέξανδρος Πετίδης: «Η όαση του Άμμωνα Δία», περ. Ανεξήγητο.

Πλούταρχος: «Ηθικά, περί Ίσιδος και Οσίριδος», βιβλ. β' εκδ. Γεωργιάδη - βιβλιοθήκη των Ελλήνων

Κόπτος: τόμος Η', Πάπυρος Λαρούς.

Παπαρρηγόπουλος: «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», τομ Α΄, σελ 379

Ομήρου Ιλιάς: Ζ 395

Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 72

Κλήμης Αλεξανδρείας, (αποσπάσματα έργων, τομ. Β΄, σελ. 390) (Από τον Ιω. Μαλάλα)

Απολλόδωρος: Γ΄, Ι, 1

Στράβων, ΙΓ΄, Ι, 7, σελ. 53. και IV, 6, σελ. 179

Απολλόδωρος, Επιτομή ΙΙΙ, 9

Παναγιώτης Χατζηιωάννου: «Οι Πυραμίδες των Ελ­λήνων», περ. δαυλός, τευχ. 148

Δημήτριος Μαντές : Ιστορία του Ελληνικού έθνους, τ. Α', Εκδοτική Αθηνών

Διαμαντής Κούτουλας: Ο Προκατακλυσμιαίαος Οι­κουμενικός Πολιτισμός των Διογενών Ελλήνων, περ. Δαυλός, τευχ. 151.

Μ. Μεγαλομμάτης: Ο ναός του Ώρου στο Εντφου, περ. «Τρίτο Μάτι», τ. 34

Ed. Schure. Οι Μεγάλοι Μύσται. Εκδ. Κάκτος.

Κ.. Θεοχάρης Δετοράκης. Ιστορία της Κρήτης του καθηγητή

Μ. Μεγαλομμάτης: Ο ναός της Ίσιδας στις Φίλες, περ. Τρίτο Μάτι τ. 28

Παντελής Ιωαννίδης: Ερμής ο Τρισμε'γιστος, εκδ. Δίον.

Γεώργιος Σιέττος: Αρχαίες επιβιώσεις στον χριστιανι­σμό, εκδ. Aldebaran

Pierre Montet: «H καθημερινή ζωή στην αρχαία Αίγυπτο», Εκδ. Παπαδήμα

Στέκιος Πετράκης. Ερευνώ, βρίσκω και γράορω

Τομ Βαλλεντάιν. «Το μυ­στήριο της Μεγάλης Πυραμίδας»

Κωαταντίνος Κωνσταντινίδης: «Δημιουργοί και παραχαράκτες της Παγκόσμιας Ιστορίας», εκδ. 21ος Αιώνας

Ηροδότου Ιστορία - Ευτέρπη (περί της Αιγΰπτου). Εκδ. Κάκτος

I. Θωμόπυλος: Πελασγικά

Σταύρος Π. Παπαμαρινόπουλος: «Αστρονομική χρονολόγηση του τέλους του Τρωικού Πολέμου»

Κ. Κουτρουβέλης στο βιβλίο του «Η αναχρονολόγηση της Προϊστορίας»

Φίλων ο Βύβλιος. «Πρεσβεία προς Γαίο», Εκδ Κάκτος